Beni geçmişe taşıyan yirmi yıllık resim.
Samsun Tıp Fakültesi Acil servis önündeyiz.
Haftalarca eve gidemediğimiz günler.
Burnumun direği sızlamadı desem yanlış olur.
Çaresizliğin yanında dualara sığınılan
Emrah'ın yakın takip altında tutulduğu
Yakınlarımızla teyakkuz halinde olduğumuz günler.
Allah kimseyi o kapılarda çaresiz bırakmasın.
Yaşamayanların hissetmesinin mümkün olmadığı/olamayacağı günlerden bugünlere…
Dile kolay tam yirmi yıl geçmiş.
Lösemiye ciğerparesini kaybettikten sonra bugünlere uzanan ev ziyaretlerimiz.
O kapıları çalmamızın değerini yine yaşayanların anlayabileceğini; ziyaretlerin karşılıklı çay içilen gezintiler olmadığını, oralarda ancak yaşayanların idrak edebileceği bir şeylerin paylaşıldığını! mücadeleyi birebir yaşayanlar biliyor elbette.
Hayata tutunmak isteyenlere nefes olabilmek.
Onların duygu, düşünce ve beklentilerini anlayabilmek…
Yaşadık ki, yaşayanları çok ama çok iyi anlıyoruz.
Geçmişin resmiyle dertlenirken hüzün tutmuştu.
Fakat sosyal medyadaki paylaşım beni kendime getirdi.
Hep ürküten, korkutan, dehşet verici haberler ilgimizi çeker; yazılı ve görsel medyada toplumun bu beklentilerine karşılamaya çalışır. Nedense yaşanan güzellikler genelde perde arkasında kalır.
Paylaşım lösemiyle mücadeleyi içeriyor ve bir babaya aitti.
Yaklaşık iki yıl önce beni arayan anne; doktorların çocuğuna ertesi gün kemik iliği yapılacağını ve hastaneye yatacak şekilde gelmesini söylemiş, lösemi endişesinden söz etmişti. Bende böyle bir durum olsa da korkulmaması, mücadele sağlıklı sürdürüldüğünde löseminin yenile bilirliğini kendisiyle paylaşmıştım. Ertesi günlerde çocuğuna lösemi teşhisi konan anne ve babayı hastanede ziyaretimizde düşüncelerimizi, tecrübe ve gözlemlerimizi paylaşmıştım.
O ailemizin babasının bugünlerdeki paylaşımı aynen şöyle;
'Tarih 26 Kasım 2015 lösemiyle tanıştığımız tarih. Çok ama çok zor bir sınavdı. O günden bugüne iki yıl kırk beş gün geçti. Bizlerden çok şeyler aldı ama artık bitti. Bugün son kontrolü olduk ve 'Benim Aslan Parçam' OMÜ hastanesine Allah'a şükür bu hastalıkla ilgili artık gelmeyecek. Rabbim bütün hastalara şifa versin inşallah.'
Lösemiye vurulan bir tokattı.
Sabretmenin ve inanmanın karşılığı elde edilmişti.
Bu sevinçlerin insanları nasıl hayata tutundurduğunu
'Yaşayanlar bir başka biliyor.'