Çocuk olmak istiyorum bugünlerde. Dünyanın pisliğine bulaşmamak, akıp giden zamanı doyasıya yaşayabilmek için çocuk olmak istiyorum. Çocukken büyüyüp her şeyin sahibi olmak istediğimiz bu dünyada şimdi her şeyden uzak olup hep çocuk kalmak istiyorum. Sahi var mı aranızda çocukluğuna dönmek istemeyen.
Çocukluğunu yaşayan bir nesil olduk. Elimize teknoloji aletleri almadan, sokakta geçirdik biz çocukluğumuzu. Doyasıya yaşadık. Ellerimiz, yüzlerimiz çamurlu kirliydi fakat yüreğimiz tertemizdi. Çocukken bizi seven herkes de karşılıksız sevdi. Büyüyünce çıkar ve beklenti için sevenler gibi değil. Kalbimiz anne, baba, kardeş sevgisinden başka bir şey tanımazdı. O yüzden gözümüzden yaş sadece bir yerimiz acıdığında akardı. Onu da masum bir öpücükle tedavi ederdi annemiz.
Çocukken gülünce de kimse yadırgamazdı, giydiğimize de kimse karışmazdı. Çünkü çocuktuk biz. Yaramazlık da yapardık başkasının bahçesinden meyve de alırdık. Kimse kızmazdı bize çünkü biz çocuktuk. Geriye dönüp baktığımızda en saf ve en güzel anılarımız çocukluğumuzda saklı değil mi? Biz büyükler sadece bir günlüğüne içimizdeki kötülükleri, kinleri, fesatlıkları bırakıp çocukların gözüyle bakabilsek dünyaya. Cinayet mi olur, şiddet mi, gasp mı o zaman. Biz büyüdükçe içimizdeki kötülüklerde mi büyüdü de bu hal aldı dünyamız. Ne kadar istesek bizlerin artık çocuk olmak gibi şansı yok. Ama içimizdeki çocuğu hiç öldürmezsek dünyamızı yaşarken güzelleştirmiş olmaz mıyız? Bence deneyin. Bazen bir çocuğun oyununa katılın, bazen onların oyun oynadığı sokaktan geçip onları izleyin. Bırakın birileri sizi eleştirsin. Çocuk gibi desin. Kim çocuklar kadar masum saf olabilir ki. Kalın sağlıcakla…
