Alınteri ve emek olmadan
lüks bir hayatı her şeye razı gelerek
kabul edenler; sonuçlarına da
katlanacak elbette...
Adamlık taslamak yok o zaman...
Gün gelir biri çıkar,Dün neydindiye ulu orta
gerçeği söyler...
Utanırlar mı bu tipler?..
Böyle bir duygu olsa zaten baştan
razı gelmezler...
Anıl Erdal ın bugünkü öyküsünü okuyalım da
ne diyormuş bir bakalım:
* * *

Her sabah uyandığında,hala rüyada gibi hissederdi
kendini. Yatakta sağa sola dönerek,uykuda olup olmadığını
kontrol eder,sonra kalkıp,karyolanın kenarında
oturur, elbise dolabının boy aynasına bakardı.
Ben ne büyük adammışımdiye kendi kendine söylenip,
geç keşfedilmiş olmasına isyan ederdi...
Nerede çalıştıysa dikiş tutturamayan
biriyken,şansı 3 yıl önce değişmişti...
Adı Danyaldı. Arkadaşları
ona Denyo Danyal diye seslenirdi. Hiç aldırmazdı, kızmazdı.
Tanıdıkları ona iyi bir evlilik yaptırmıştı. Eşinin
kendisinden tahsilli olması,toplumdaki kariyeri,
kendisinden fazla para kazanması
onu hiç ilgilendirmemişti...
Altında arabası vardı. Oturacak evi de...
Eşi sayesinde de iş kurmuştu.
Denyo Danyalgeçmişini unutmak için
ona eski yaşantısını hatırlatacak
her şeyden kaçıyordu. Babasının arkadaşlarını
bile görmek istemiyordu.
Yeni tanıştığı kişilere,
kendisini çok farklı anlatmaya
çalışa da sadece kendini kandırıyordu...
Çevresinde hiçbir itibarı kalmamıştı ama
ona eş bulan ve iş açan her fırsatta
imdadına koşuyor, Danyal ı zor durumdan kurtarıyordu...
Ama o Neden bu kadar iyilik diye
hiç sormamıştı.
Yani üzümün bağı önemli değildi...
Araba ve evin neyle alındığını, işin nasıl
kurulduğunu sormak işine gelmiyordu...
Düşüncelerinden sıyrılıp,
yataktan doğrulduğunda,
boy aynasında bir daha kendine
baktı. Paralarıyla her kapıyı bir anahtar
gibi açanların onu daha önce
neden keşfetmediğine
yine isyan etti: Benim gibisini nerede bulacaklardı
 Karısı erken çıkmıştı. Yatak odasını
havalandırmak için pencereyi açtığında,
caddede bir kadın, bir erkeğe
avazı çıktığı kadar bağırıyordu:
Boyunu posunu gören seni adam sanıyor
 Danyal ın, pencereyi açmasıyla
kapatması bir oldu. Sanki söylenenler
kendisineydi...
Yüzünü bile yıkamadan
aceleyle takım elbiselerini
giydi, evden dışarı çıktı...
Arabasına bindi, radyoyu açtı. Otomobili,
otoparktan çıkarken,
Kayahan ın Ben nerde yanlış yaptım
parçası çalıyordu...
O sırada, otomobilin camı açıktı ve
apartmanın kapıcısı Salim şarkıyı duymuştu. Danyal a seslendi:
Adamlıkta Denyo Bey...
Salim, Danyal ın mahalleden yakın arkadaşıydı. Salim in
bu lafına hiç sesini çıkaramadı. Çünkü Danyal,
onun hayat hikayesini biliyordu. Zenginlik için
her şeye katlanabileceğini de...
Nereye gitse, kendi gerçeğiyle
yüzleşiyordu ama artık umurunda
değildi. Onur ve gurur diyen
arkadaşlarının halini de görüyordu...
Arabası, evi ve işi vardı...
Danyal, huzuru hep aynaya baktığı
zamanlarda buldu. Çünkü, o da kendisi gibi
soru sormuyordu...

* * *
Bugününüz dünden daha iyi olsun. Sağlıklı ve huzurlu günler dileğiyle...