Samsunda bir dönem,
işini kaybetmiş, başka bir işte tutunamamış
ya da yitirdiği itibarını bu onurlu mesleğin
şemsiyesinin altına
sığınarak kazanmak isteyenler
vardı...
Samsunda bir dönem, fotoğraf makinesinin
kabını taşıyan ya da içinde film olmayan
fotoğraf makinesiyle
stadyumlara girenlere
tanık olmuştuk...
Samsunda bir dönem,
künyesinde Yıl: 5, Sayı: 2 yazan gazeteler
piyasaya çıkardı. Amaçları belliydi...
Mesleğimizi kirletmeye kalkışan
bu zavallılarla tam 32 yıldır
mücadele içindeyim...
Hiç yılmadım, bıkmadım...
Çünkü bu meslek, benim onurum, ekmek kapım...
Her şeyimi bu mesleğe borçluyum...
Başka iş de bilmem!..
Emredersiniz efendim
diyen patron yağdanlığı gazetecilerden de olmadım...
Şimdi birileri çıkmış, bana gazetecilik dersi vermeye
kalkışıyor...
Necdet Uzuna gazetecilik dersi ha!..
İnsan geçmişte yaşananları yaşlılıkta unutabilir
ama ya utanma duygusu...
Ayıp, doğrusu çok ayıp!..
Samsunda bugün
basın ciddi anlamda sektör olduysa,
bunda payı olan gazetecilerden biriyim...
Kendini kanıtlamış biri olarak,
bunları yazmayı doğru bulmuyorum ama
haksızlık karşısında da susamam!..
İşte bu gazete ortada...
Hem bayi satışında hem de abone sayısında
1.5 yılda lider oluşu
tesadüf müdür?..
Sonuçta, hiç kimse kimseye zorla gazete aldırmıyor...
Benim doğrularım
veya yanlışlarımla ilgili olarak
herkesin eleştiri hakkı vardır...
Ama, bu eleştiriyi yapanlar,
önce kendilerine bakmalı ve benden düzgün adam olmalıdır...
O zaman başım üstüne...
Bana ders vermeye
kalkışanlar, önce kendi gazetelerinde
köşe yazarlığı yapan ve dün gazetesine sitem dolu sözlerle veda eden Servet Keskinsoyu okumalıdır...
Hem de ders vermeye kalkıştıkları
bir günde çıkan köşe yazısı...
Aslında, onlara en iyi yanıt buydu...