Utanma duygusunu kaybetmiş
olanların en büyük malzemesi, dahası
hayat suyu; yalan ve riyadır...
Bunların yüzlerine vurulduğunda
gerçekler, köseleye dönmüş
suratlarında en küçük bir mimik tepkisi yoktur...
Sanki sen başkasına
söylüyorsun; tınmıyor bile...
Karşısında sanki bir duvar var...
Aynı zamanda ezik ve kıskançtır bu tipler...
İyilik ve güzellikler ile mesleki başarı ve
dayanışmalar,acıtır cılız yüreklerini....
Acıyı bastıracak tek çare,
ya bir meyhane masası
ya da bir makam odasında
ağlayarak, yeni yalanlar üretmektir...
Ne kadar çok düşman üretebilirse,
o kadar yakın olacaktır menfaate...
Hani gözyaşı kadının silahıydı?..
Geçelim bunları beyim!..
Başkalarının emek ve zahmetle
kazandıklarını,güç odaklarının
gölgesinde sinsi planlarla
elde etmek isteyen leş avcıları
beklemededir artık...
Hami, şeytanın bile aklına getiremeyeceği
tuzağı kurmuştur çoktan...
Toplum hafızası zayıftır...
Sabah yediğini,
akşam unutur oldu bu millet...
Ancak, şu gazeteciler yok mu;
unutmuyorlar işte...
Arşivlere girip,dünle bugün arasında
kıvırdıkça kıvıran takım elbiseli bazı dansözleri
görebiliyorlar...
O yüzden arşive bakarken
eğlenirim hep...
Dün birbirlerine hırsız diyenler,
bugün mürit olmuş, şeyhlerini uçurmaya
kalkışıyorlar....
Kendilerine hayrı olmayan
nefessizlerden medet umanlara da
şaşıyorum...
Kelin ilacı olsa başına sürecek...
Gelişmeleri anlamaya çalışıyorum,
akıl mantık almıyor...
Nokta kadar çıkar için
virgül gibi eğilenlerin dününe bakıyorum da
bugünkü yamuk duruşlarını anlatacak
Türkçede bir sözcük bulmakta zorlanıyorum...
Bu şehirde herkes kendi yolunda
gidiyor...
Kimsenin kimseyi umursamadığı
bir ortamda da öpülmüş kızın haberini
yapan gazeteciler,günah keçisi oluyor...