Ölümsüzlüğün ne olduğunu
yine bir ölümde anladım...
Kimin başı sıkışsa kapısını çaldığı
bir adamın son yolculuğuna uğurlanırken,
cami avlusundan caddelere taşan cemaatinde...
Zengin ve fakirin aynı safta ağlayışında...
Helallik sırasında gözyaşlarını tutamayan imamın,
Usulen soruyorum demesindeki içtenliğinde...
Onu en güzel duygularla anlatan dostlarının ifadelerinde...
Ölmemek işte bu dedim...
O Orduluların Şefik ağabeyi
benim de halamın oğluydu...
Hacı Hafız Şefik Yılmaz,
bedeni olarak aramızdan ayrılmıştı...
Ne zaman bir yardım organizasyonu, ne zaman bir cenaze, ne zaman
bir mevlit olsa, onun yad edileceğini biliyorum...
Hacı Şefik hallederdi diyeceklerini şimdiden duyuyorum...
Onun her sabah evinden işyerine gelene kadar
esnafa Hayırlı işleriniz olsun dileklerini bekleyeceğini de...
Çocukken,Kur an Kursu na o yollamıştı bizi...
İlahileri onunla sevmiştim...
Sen derviş olamazsın onun sesinden bir başkaydı...
Onun gibi ezan okumayı ne çok istemişimdir...
Ortaokulda deri ciltli Minyeli Abdullah kitabını
okutup, ne anladığımı bana soran da oydu...
Yani, çileyi bilenlerdendi...
16 yıl önce hacca gittiğimde,ne çok sevinmişti...
Kandillerde eş dost aramayı ihmal etmeyişimizde
payı büyüktü...
O, gerçek bir Allah dostuydu...
Bedeni sağ, kalbi arızalı ve ruhunu şeytana
teslim etmiş merdutları gördükçe,gerçek ölümün
ne olduğunu daha iyi anlıyor insan...
Onlar yaşadığı halde ölenler...
Bir de Şefik ağabeyim ve onun gibi
Hakk a kavuşurken,ölümsüzleşenler var...
Rabbim, bizleri merdutlardan korusun
ve sevdiği kullarına yakın eylesin!..

*Merdut: Reddedilmiş