Aralık Ocak Şubat ayları.
Beyaz örtünün özlemle beklenen güzellikleri.
İlkokulda sınıfları süsleyen mevsim tablosunda ki karlı kış ayları.
Hangimiz anne babamızdan zorlu kış koşullarını hayretle dinlemedik ki.
İnsan boyunu aşan kardan kapıyı dahi açamadıklarından.
Ahıra hayvanlarının yanına bile gitmeye zorlandıklarından.
Mevsimler öylesine yer değiştirdi ki son yıllarda.
Sanki o anlatılanlar bize yaşanmamış gibi geliyor.
Aralık Ocak bahar mevsimi gibi geçmeye başladı.
Bizler ise gözleri uzmanlarda kar yağışını artık ulaşılması zor bir hayalmiş gibi dört gözle beklemeye başladık.
Son yıllarda insanlığın birinci gündem maddesi iklim değişikliği.
Bu durumun hakikaten şaka kaldırır yanı yok.
Mevsim geçti geçecek ortada hiçbir belirti yok.
Dünya bir sürecin içine girdi/gidiyor.
Yarınları 'Allah Kerim' sözüyle karşılamaya çalışırken.
Süreç çok vahim.
Barajlar, göletler adeta kurumaya yüz tutmuş.
Susuzluk kapıya dayanmış alarm zilleri vuruyor.
Ciddi şekilde çölleşmekten bahsediliyor.
Bu vahim durumun ilacı; yağmuru kar yağışını dört gözle beklerken.
Son günlerde Meteorolojiden gelen sesle, hafta sonu baktık yüksekler beyazlamış.
O güzellikler aşağılara bizim yanımıza kadar inmediyse, biz ona gidelim dedik.
Yükseklere çıktık çıkmasına da.
Endişelerden kurtulmak mümkün değil ki.
Gelecek kuşakları nasıl bir dünya bekliyor?
Alaçam Kızlan yaylasındaki muhteşem görüntülerle kucaklaşsak da:
Mevcut yağışların dünyamız için yetersizliğini düşünmeden geçemedik.
Neyse...
Bir gün önce mevsimin kuraklık görüntüleri gece yağan kar yağışıyla ortadan kalkmıştı.
Muhteşem manzaralar, kartpostallık görüntüler...
Altı saat doğa bizi bağrına basarken insanoğlunun asırlarca doğaya verdiği tahribatı düşündüm.
Öylesine bir buluşmanın keyfiyle yorduk kendimizi.
Kara bata çıkarak nefes nefese kalmak.
Bazen dik yokuşa vurup, ayakta yürümekte zorlandığımız inişler...
'Kızlan Yaylası Gelin Gibi Süslense de.'
Bizi beklenen misafirle buluştursa da.
Geleceğe umutla bakabilmek...
O kadar zor ki.
