Öyle derler Anadolu da...
Suç bir piçtir...
Kimse üstüne almaz!
Bunu söyleyene de...
Doğru söze hacıemmin ne desin! diye tasdik verilir!
***
Suç, kabahat, yanlış ya da eksiklik...
Veya eleştiri...
Kimsenin kolay kabulleneceği bir şey değildir...
O nedenle...
Eleştirenlere bir bakın...
Asla sevilmezler...
Hoş kendilerini eleştirin...
Onların birçoğu da eleştiriye gelemez!
Oysaki eleştiri...
Herkes için yol göstericidir...
Önemli olan...
Onun varsa kasıt bölümünü çıkarıp...
Özüne inebilmektir!
***
Eleştirenler, en az eleştirdikleri kadar....
Yorumlanmaya açık olmalıdır...
Başkasının değer verdiği şeylere...
Kutsallaştırdıklarına laf söyleyenler...
Kendi kutsallarına da söz edileceğini..
Peşin peşin kabul etmelidir!
Etmiyor, edemiyorsa...
Eleştirmeyi ya da başkalarının kutsallarına el atmayı bırakmalıdır!
***
Her şeyden önce insan...
İçindeki savunma mekanizmasını susturup...
Kapat düğmesine basıp...
Kendini eleştirebilmeli...
Yaptıklarını, yapmadıklarını...
Yanlışlarını, doğrularını...
Mazeret üretmeden masaya yatırmalı...
Ve kendini tüm çıplaklığıyla görebilmelidir!
İşte o zaman...
Suç bir piç olmaktan çıkacak...
Kabahat kiminse...
O, onu üzerine alacaktır!
***
Yani...
Yaşadıklarımız, canımızı sıkan şeyler...
Tüm olumlu ya da olumsuzluklarda...
Başkalarına kulp bulmaya çalışmaktansa...
Kendimizi sorgulamamız...
Bunu yaparken de...
Mazeret üreten savunma mekanizmasını kapatmamız...
Kimlik ve kişilik sahipliğinin yanı sıra...
Sorun çözümünde de etkili olacaktır!
Emin olun...
Sorunlar karşısında kendi yapmanız gerekenin farkına varırsanız...
Başkalarının yapmadığı, yapamadığı şeyler için...
Canınızı sıkıp...
Mutsuz olmazsınız!
Çünkü en büyük mutluluklardan birisi...
Vicdan huzurudur!