Hayallerinde canlandırdıklarını bir yerlere yerleştiremedikleri içindi soruları. Sıkışık bindikleri takside birileri sınava maruz kalmıştı sanki. Tanımadıkları kişilerin ziyaretine gitmenin merakını yenmeye çalışanlar, ardı arkası kesilmeyen sorularla annelerini bunaltıyordu.
“Neden Samsun’da tedavi görüyor?”
“Tedavileri çok mu ağır ki dört yıldır Samsun’da kalıyorlar?”
“Evlerinden uzakta kaldıkları yerleri kimler buluyor?”
“Taktıkları maske bizlerden onlara mikrop geçmesin diye, değil mi?”
“Evlerine gittiğimizde gerçekten mutlu olacaklar mı?”
İlik nakli olan Kütahyalı kızımızın ziyaret programıydı.
Okullarında toplumsal sorumlulukla bağlantılı etkinlikte tanıştığımız öğrencilerin, öğretmen ve anneleriyle hasta evlerine yapılan ziyaretin ilginçliği, randevu saatinde araçlarının bozulup taksi durağına yönlenmeleriydi.
“Bizim evimize onları misafir etsek olur mu?” gibi sorular, taksi şoförünü birtakım düşüncelere itmişti. “Çocuklar, anneleri ve öğretmeniyle ne kadar güzel bir dayanışma!” diyen şoför, ziyaretin farklılığını sezinlemiş, karmakarışık duygular içindeydi.
Duyarlılığı anlatarak değil fiilen yaşatarak ifade edildiği, vicdanların nerede nasıl harekete geçeceğini bilemediğimiz anlardandı. Gördüklerine duyarsız kalamayan yüreği onu güzelliklerle dolu düşüncelere sürüklüyordu.
Tevafuk bu olsa gerekti.
Detaylarını sonradan öğrendiğim güzelliği gerekli gördüğümden paylaşıyorum. İlik nakli için dört yıl ilimizde konaklayan Kütahyalı Ayşe’yle buluşma öncesi, sorulara karşılık vermeye çalışan annelerde tedirginlik var; ancak o tedirginlik ziyaretin ilk dakikalarında rahatlığa, bitiminde ise huzura dönüşecekti.
Söylenen adreste buluştuğumuzda şoföre, “Bir saat kalacağız, bekleyebilir misiniz?” teklifine razı olamazdım. “Arkadaş dışarıda durmasın, çayımızı beraber içelim” davetimle ailenin evine topluca girmiştik. Birbirlerini tanımayan insanların buluşmasına katılım, şoförü son derece etkilemişti. Düşünce ve duygular direksiyon başındayken zirve yapmış, “Yapılanlara nasıl katkı sağlayabilirim?” sorusuna çoktan yanıt arıyordu.
Ailelerin buluşmasındaki havanın teneffüsünde ısrarlıyız.
Ayrılırken, “Böyle bir ortamda yer almama fırsat verdiğiniz için ne kadar teşekkür etsem azdır.” diyenlerdendi arkadaşımız. “Etkinliklerinizin içinde olmak isterim.” dediğinde, kafasında yer eden Galatasaraylı kızımızın talebini üstlenmişti bile.
Emanetin teslim günü, kızımızın ve taksi şoförünün mutluluğu, herkese nasip olmayacak türdendi.
order abortion pill on line abortion pill where can i buy abortion pills
