Dünyada en zor şey nedir bilir misiniz desem aklınıza ilk gelen cümleyi merak ederdim. Bence yazmak… Dışarıdan ilk bakışta insana çok kolay gelebilir. Gerçekten zor. Bir kere; yazdığın şeye önce kendin inanacaksın. Sonra özgün olması lazım… Tek düze, her gün aynı şeyleri tekrarlamak yazıyı çekilmez kılar; yazarını da aşındırır, ufalar. Bu sebepten düşünce ufkunu geniş tutup toplumsal sorunları mercek altına almak, sorunların çözümüne katkıda bulunmak çok güzel bir uğraş ve ilgi alanıdır.
Yazılacak o kadar şey var ki… Her şey yazının konusu olabiliyor. Önemli olan tanımlamalarda ve sınırlandırmalarda ağacın meyve vermesi… Ağacı budayayım derken meyve veren dalları kesme olasılığı her zaman vardır. Bu yüzden yazı yazarken bir bahçıvanın titizliği ile kalemi kullanmalıyız. Her tanımlama beraberinde bir sınırlama getiriyor. Bu, insanı konserve kutusuna sokmak gibi bir şey… Konuyu iyi yakalayıp ana maddesi neyse onun etrafında yazıyı bitirmek lazımdır. Konu elmaysa, armuttan bahsetmek yazıyı sığlaştırır. Konudan konuya atlamak, serçe kuşunun daldan dala konması gibi yazıyı anlamsızlaştırabilir.
Demek ki bir konuda fikir yürütmek, yazı yazmak bazen Ben neymişim be abi demek gibi bir hafifliğe insanı götürebilir. Bu konuda okuyucu çok uyanıktır. Onun zekâsını kimse hafife almamalıdır. Bazıları da yazı yazmak ne ki, kalemi eline alan bir şeyler yazabilir diye düşünebilir. Olsun. Onlara da hak vermeliyiz.
Oldum olası yazmanın sihirli gücüne kalbimle ve beynimle teslim olmuşumdur. Hele güzel bir yazı buldum mu doğrusu çok sevinirim; hemen okurum.
Nedense yazı yazmaktan pek hoşlanmıyoruz. Konuşmak daha kolayımıza geliyor. Dolayısıyla yazmayınca okumuyoruz da… Oysa kültürel birikimi geleceğe taşımak yazı sayesinde mümkündür. Eğer öyle olmasaydı insanlık uygarlık yönünden bugünkü seviyeye gelemezdi. Bu nedenle atalarımız Söz uçar, yazı kalır demiştir.