Kıymetlerimize sahip çıkmalıyız. Bir toplumun en önemli hazinesi yetiştirdiği insanıdır. Hiçbir maddi değer insandan daha kıymetli olamaz. Çünkü, her şey insanın ve toplumun huzuru içindir.
Siyasi duruşu ve felsefi inancı ne olursa olsun her insanın fikri bizim için dinlemeye değerdir. Bir fikrin;yanlış da olsa; savunucusu olmalıdır. Zaten demokrasinin fazileti de buradan gelmektedir. Bize ne kadar yabancı ve uzak gelirse gelsin eğer bu insan düşüncesinin bir ürünüyse; niçin dinleme zahmetine katlanmayalım? Bir toplumda herkes aynı şeyleri düşünse yeniliğe nasıl bir kapı aralayabiliriz? Bir bahçeye girdiğimizde nasıl ki her çeşit çiçek filizlenip boy atıyorsa ,fikirler de öyledir. Bırakalım herkes fikrini savunsun. Herkes kendi bilgisine ve görgüsüne göre bir fikri savunabilir.Önemli olan savunduğumuz fikrin nesnel bir zemine oturmuş olmasıdır. Söylediğim husus fikir üzerinedir. İnanç noktasında herkesin inancı kendisinedir. Kimse kimseyi bu konuda zorlayamaz. Hiç kimse düşündüğünü, inancını açıklamaya zorlanamaz. Bu konuda bireysel özgürlük alanımız doğuştan getirdiğimiz devredilemez; vazgeçilemez bir haktır.
İnancımız ve kültürümüz, bizi uygarlığa götürür. Maddeyi nakış nakış işleyerek çok görkemli ve sanat harikası olan eserler vücuda getirmişiz. Savaş halinde bile olsa insanlığın kültür mirası olan eserlere aslında el sürülmemesi gerekir. Bir ülke işgal edilince önce kütüphaneler, müzeler yağmalanıyor. Bir milletin inancı, kültürü yok ediliyor. Toprağın düşmanı erozyon ise insanın düşmanı da kendisidir. Birbirini anlama, dinleme olgunluğuna ulaşamayan toplumların insanca yaşamaya hakkı yoktur.
Kötü cevherli taş,altın kaseyi kırınca;ne taşın değeri artar ne de altının değeri eksilir.
Vapurlar,yelkenleri denizden kovdular. Çünkü onlar rüzgar olsa da olmasa da ileriye gidiyor.Vapur kendisini öne iten gücü içinde taşıyor. Hiçbir fırtına onu yolundan çeviremiyor. Onun dışarıdan kuvvete ihtiyacı yoktur.
Toplumlar da tıpkı böyledir. Kendi insanını bilimde, felsefede ileri seviyelere ulaştırmış toplumlara dışarıdan kuvvete, yardıma ihtiyaç yoktur. Kısacası toplum olarak kendi gücüne dayanacaksın. İnsan yaşadıkça anlıyor ki kendi kayığını kendin çekmezsen bir yerlere gidemiyorsun.