Evin büyük çocuğu olmak zordur. İlk çocuk olmak, anne babanın ilk çocuk acemiliğiyle birleşince, daha zor durumlara sebep olabilmektedir. En büyük çocuk daima kardeşine yardımcı ve örnek olmak zorundadır. Tam bu durumda ebeveynler ilk çocuklarının da hala bir çocuk olduğunu unutup çocuğu aşan sorumluluklar yükleyebilmektedir. Kardeşler arasındaki her çatışmada abi veya abla olmak haksız çıkma sebebidir. Ne yazık ki kaç yaşında olursa olsun bu etiketten sıyırılamamaktadırlar.
Her şeyden önce gözlemlenmesi gereken; ilk çocuğun, kardeşi doğduktan sonra yaşadığı ruhsal-duygu durumudur. Yeni bir bireyin gelmesi, evdeki dengeleri değiştirecektir. Öncelikle ebeveynlerin ilgi ve dikkati ikiye bölünecektir. Bu durumda çocuk kardeşini bir rakip olarak görmeye başlayacaktır. Devamlı bakıma muhtaç, sürekli ilgi bekleyen, başta anne olmak üzere bütün büyüklerin ilgi odağı yeni doğan kardeş olacaktır. Çocuk kendisi varken ebeveynlerinin neden ikinci bir çocuğa ihtiyaç duyduklarını sorgulayacaktır. Bu durumda yetersizlik korkusu, ilgi ve sevgiyi kaybetme korkusu çocuğu saracaktır. Bu süreçte çocuklar huysuzlanmaya, gereksiz durumlarda ağlamalara ve sürekli hiç olmadık şeyleri istemeye başlayacaktır. Kardeşi gibi ilgi görebilmek için biberon kullanma, altına yapma, parmağını emme gibi bir regresyona (bebeksi davranışlara) başvuracaktır. Bazı çocuklar ise kardeşleri ile aşırı ilgili görünebilmektedir. Bu çocuklar genellikle kıskançlıklarını dışa vuramayan çocuklardır. Bu duruma daha çok dikkat edilmelidir. Çünkü çocuk duygularını yansıtamadığı için ebeveynlerinin onu anlamadığını düşünebilmektedir. Peki, bu durumlarda nasıl hareket edilmelidir?
Öncelikle unutulmamalıdır ki ilk çocuk ebeveynlerin yüklediği sorumluluklara henüz hazır olamayabilir. Bu sebeple ‘’Sen artık büyüksün’’ cümlesini kavramak çocuğa zor gelebilmektedir. Çocuklar arasındaki rekabet gayet doğaldır ancak bu rekabetin düşmanlığa dönüşmemesi için bu cümleye dikkat edilmelidir. Bu cümle yerine, çocuğunuza büyümenin daha olumlu taraflarından bahsedebilirsiniz. Bu şekilde çocuğun kendine olan güveni desteklenmiş olunur. Önemli olan yalnızca çocuğunuza olan sevginizin azalmadığını hissettirmektir. Kardeşin gerekli bakımı karşılandıktan sonra kesinlikle ilk çocuğa vakit ayrılmalıdır. Küçük çocuk, çoğu zaman yaptığı her şeyde o kadar destekleniyor ki, büyük çocuğa her türlü saygısızlığı yapma hakkına sahip olduğunu düşünebiliyor. Kardeş kıskançlığı doğal bir duygu durumudur. Kardeşini kıskanmayan çocuk yoktur. Bu duygu durumu kabul edilip, ebeveynler çocukları arasında olumlu ve dengeli bir iletişimi sağladığı sürece; ilk çocuk kısa sürede yeni duruma uyum sağlayacaktır. Zamanla kardeşi ve ailesiyle olan ilişkisini istenilen düzeye getirebilecektir.
